Dag 5!

Hey! Ik schrijf nu vanuit Tamale, we hebben de busreis overleefd. De chauffeur maakte er een spelletje van om om de zoveel tijd de airco aan en uit te zetten, dus de temperatuur varieerde telkens tussen de 9 & 26 graden. Niet heel relaxt. Rond 4uur snachts kwamen we aan in Tamale, hup de taxi in en gelijk richting de compound. Toen we aankwamen werden we opgevangen door een vriendelijke man, die ook in de compound woonde. Er klonken allemaal gekke geluiden, die kelly en ik niet thuis konden brengen: dit bleek het ochtendgebed in de moskee te zijn. In accra zijn de mensen vooral christelijk, maar hier in het zuiden is de islam het grootste geloof. Ik deel samen met Renée een hutje, met 1tweepersoonbed en een bankje, zonder elektriciteit en stromend water. De beenspieren worden hard getraind hier, plassen gaat ergens om een hoekje op je hurken. Een douche is er uiteraard ook niet, dus als je je wil wassen krijg je een emmer water een bekertje. Het heeft wel wat allemaal, ik heb er totaal geen problemen mee. Na de klamboe geinstalleerd te hebben, hebben we nog een paar uurtjes kunnen slapen en om half 10 zaten we weer in de taxi, ditmaal richting de lodge. Deze lodge is ook gebouwd door Yvonne, die ook de school heeft gebouwd. Na het ontbijt zijn we naar Tamale gegaan, deze stad heeft een hele andere dynamiek dan Accra. De mensen zijn wat minder opdringerig, heel aardig en de kinderen veel toegankelijker. Ze zwaaien allemaal, ze komen naar je toe en willen graag op de foto enzo, ontzettend schattig. De stad is wel wat armer. Op het middageten hebben we denk ik wel haast 2uur gewacht, dus in de tussentijd zijn we op de art market gaan rondkijken voor souvenirs. Hele bijzondere schilderijen en wederom ontzettrnd vriendelijke mensen, die je het gewoon echt gunt om daar iets te kopen en hen je geld te geven. Terug in de lodge voor het avondeten ontmoetten we ook wat andere mensen/vrijwilligsters te daar verbleven, waarmee we hele interessante gesprekken hebben gevoerd over de school en de cultuur hier. Terug in de compound lagen we rond half 11 te slapen, om vervolgens om 6'45 weer wakker gemaakt te worden door de wekker. Mijn initiatief om zo vroeg op te staan, wie had dat ooit gedacht (ik niet in ieder geval). We hebben een stukje gelopen langs alle compounds en met wat kleine dingetjes als belleblaas met de kindjes gespeeld. De omgeving is heel mooi en dat vroege opstaan is totaal niet erg hier. Na het ontbijt in de lodge vertrokken we naar de school, waar we gelijk enthousiast ontvangen werden door allerlei kindjes die naar ons toe kwamen rennen. Ze wilden je gelijk knuffelen, je hand vast houden, opgetild worden en zelfs je tas voor je dragen. Heel bijzonder. Je ziet wel veel kinds op blote voetjes en met dikke buikjes van het vitamine/eiwit/alles-tekort. Het is ook daar vakantieperiode nu, dus er wordr geen lesgegeven om de scholen. De kinderen komen er wel.naar toe om te spelen zodat ze thuis niet hoeven te werken. Daarom zijn wij er nu om hun dag een beetje invulling te geven en ze de aandacht te geven die ze niet veel krijgen. In het klaslokaal hebben we een beetje geoefend met het alfabet en de cijfers, kleurplaten uitgedeeld, origami gevouwen en met loomelastiekjes armbandjes gemaakt. Vooral dat laatste was een heel groot succes. De kinderen zijn verrassend slim, ze begrijpen het heel snel en de ouderen spreken vrij goed engels. Kelly en Lore begonnen in het computerlokaal aan een tekening op de muren, die we later in kunnen kleuren. Door de school op te fleuren en door onze aanwezigheid worden de kinderen gestimuleerd om naar school te gaan. We zijn hier alleen de ochtend gebleven, dat is wel lastig omdat we graag langer wilden blijven, de tijd vliegt echt. Daarom hebben we er voor gekozen om morgen in de middag ook de hele dag daar te blijven, zodat we wat meer kunnen doen en wat kunnen organiseren. 2 weken, heel veel te doen in weinig tijd, dat maakt het wel lastig. Het lijkt me (nu al) heel gaaf om voor een langere periode te gaan waarin je echt structureel wat kan doen en dus wat verandering kan brengen. In zo'n korte tijd dat wij er zijn is dat niet echt mogelijk. Dat vind ik wel moeilijk, maar het is wel heel leuk om te zien dat ze zo blij zijn dat je er bent en leuke dingen met ze doet, nieuw speelgoed meebrengt etc. Na de lunch gaan we naar de compound van de familie van Sylvester, de manager van de school. Daar kan ik ook wat spulletjes achterlaten voor die kindjes, nogmaals ontzettend bedankt aan alle mensen die geld/spullen hebben gedoneerd, die kids waren echt superblij!